Vanmorgen in de sessie met mijn therapeut kwam ik in contact met een wel heel jong stuk in mij. Deze ervaring wil ik weer met je delen, omdat dit soort ervaringen zo universeel zijn. Het gaat dus niet alleen om mijn proces. ik hoop dat het jou ook inspireert en inzichten geeft.
De vroegste herinnering die ik heb uit mijn kindertijd is vaag. Het gaat over iets op een potje zitten in de woonkamer. En al heb ik mijn herinneringen lang gekoesterd, na mijn 10de zijn ze één voor één vervaagd. Dit is logisch omdat ons brein voor die tijd niet de capaciteit heeft om er een expliciet en coherent levensverhaal van te maken. En als je op vroege leeftijd nog geen taal hebt (pre-verbale periode) om betekenis te geven aan wat je ervaart, hoe kun je dit dan onthouden?
Toch zijn de impliciete pre-verbale herinneringen nog steeds in ons aanwezig. Dit werd duidelijk tijdens de sessie, het ging over boosheid, toen ik merkte dat alles om mij heen wazig begon te worden. Ik verloor letterlijk het contact met mijn lichaam toen ik in contact kwam met de pijn die voortkomt wanneer iemand boos op mij is.
Het mooie van een therapie-setting is dat je er zo bewust bij gehouden wordt dat het makkelijk is om weer terug in het hier-en-nu te komen. Tenminste dat lukte mij heel goed nu met hulp van mijn therapeut.
Doordat ik er geen taal bij had, er een aantal dingen ervoor gezegd waren, en het hele proces (ik kom al sinds vorig jaar november bij deze therapeut), zei hij bijna direct dat dit iets heel jongs is. Iets wat bij mij als baby was ontstaan.
Dit raakte mij, en ik herkende het direct. Ik ken dit gevoel al mijn hele leven. Direct daarop begonnen er allemaal spreekwoordelijke kwartjes te vallen. Ik zag opeens waarom ik mijn hele leven al bang ben in groepen, bang ben voor verlies en vooral bang voor de afwijzing die ik ervaar als iemand boos is, of dreigt boos te worden. Het brengt mij rechtstreeks in contact mijn existentiële angst, of beter gezegd, het voelt als een doodsangst. En dat is niet zo gek als het ontstaan is in de symbiotische periode waar je als baby doorheen gaat, en moeder blijkbaar emotioneel kan verdwijnen. Blijkbaar heb ik dit later gekoppeld aan boosheid, omdat je daarin ook de afstand kunt voelen.
Toen plaatste mijn therapeut boosheid in een ander perspectief. Hij zei: Boosheid gaat juist om verbinden, het laat je de kracht voelen. Het is een warme emotie en helpt je jouw autonomie weer terug te vinden. En dat klopt inderdaad. In de paar keer dat ik iemands boosheid volledig kon toelaten, ontstond er juist verbinding. Boosheid is een uiting van liefde.
Tenminste als we het hebben over de functionele kant van boosheid, en niet de blinde razernij die bedoeld is om te vernietigen.
Wat hierop volgde was dat ik de (verbindende) boosheid naar mijn beide ouders kon en mocht voelen. En sterker nog, het ging zelfs beter toen ik de boosheid naar oorzaak van mijn moeders mentale stoornis kon voelen. Het was Adolf Hitler die ooit een oorlos is begonnen en een paar hele generaties heeft getraumatiseerd, waaronder mijn moeder. Ik snapte opeens ook waar mijn maatschappelijke rechtvaardigheidsgevoel vandaan komt.
Haarfijn leidde mijn therapeut mij terug naar mezelf en kon ik de kracht van de boosheid in mezelf voelen. Eerst in mijn borst en armen, en vervolgens in mijn bekken en benen. Waarna het zich uitspreidde over mijn hele lijf. Deze innerlijke kracht, deze levenskracht, die ik gelukkig steeds vaker voel, geeft de bedding om mijn baby-pijn te helen.
En dit alles op de verbindende manier waar deze functionele boosheid eigenlijk voor bedoeld is; terugkeren naar Liefde.
Moge je in staat zijn jouw liefdevolle levenskracht ook te voelen.
