Psychiatrisch patiënten willen méér ruimte voor spiritualiteit in hun behandeling.
Dit artikel stond 16 juli jl. in de Trouw.
Soms werk ik met mensen in mijn praktijk die zo vast zitten in een spirituele ervaring dat het lijkt op een psychose. Dit krijgen ze dan ook vaak van de mensen in hun omgeving te horen.
Zeker als iemand een extreem creatief brein heeft (zoals kunstenaars) is het naar mijn idee zinvol om deze kwaliteiten te respecteren en er op af te stemmen.
Als ik naar hun verhaal luister merk ik een logica en zie ik de verbanden met hun verleden. Heel vaak is dit te duiden op achterliggend trauma. Als we dan samen dit verhaal ingaan lukt het ze stapje voor stapje dit verhaal te ontwarren.
Wat ik dan altijd terugkrijg is dat ze zich voor de eerste keer in hun leven gehoord en gezien voelen. Ik wil hiermee niet zeggen dat er geen andere maatregelen nodig zijn zoals medicatie om te stabiliseren.
Wat mijns inziens nodig is, is de koppeling kunnen maken van de spirituele betekenis met de dagelijkse realiteit van hun leven. Als je je in kunt leven in deze ervaring wordt het makkelijker ome normaliseren en vertrouwen te wekken dat ook dit voorbij kan gaan. Wat helpt is wanneer je zelf dit soort ervaringen hebt gehad. Ik herken deze ervaringen namelijk uit mijn lange meditatie retraites in Birma.
Het zou naar mijn mening fijn zijn als GGZ medewerkers zelf de randen van hun geest hebben opgezocht in langere retraites. Dit zal de behandelingen veel effectiever kunnen maken.
Binnenkort kom ik met een vipassana retraite speciaal voor hulpverleners in de geestelijke gezondheidszorg.
