Het valt mij op dat de mensen die in mijn praktijk komen zich vaak verzetten tegen de diagnose die ze hebben gekregen. Allemaal zijn ze het erover eens; een diagnose maakt ziek.
Als ik verslagen lees van mensen die zich wel hebben neergelegd bij hun diagnose, valt het mij op dat ze zich hebben geschikt naar wat de behandelaren van ze willen. Als volgzaam vee werken ze zich door de geprotocolleerde behandelingen heen, er volledig op vertrouwend dat deze ‘evidence based’ methode hen verder helpt.
Vaak gaat het niet verder dan accepteren dat ze nooit meer van hun stoornis afkomen en ermee moeten leren leven.
Voor mij is dat een ziekmakend systeem waarbij mensen in een hokje worden gestopt waar ze niet meer uitkomen.
Maar wat nou als er verder gekeken wordt dan de symptomen die iemand vertoont. Wat is er in iemands leven gebeurd? Hoe heeft deze persoon leren overleven in een vaak onveilige omgeving waarin hij of zij is opgegroeid? Wat zijn de trauma’s die zich hieruit ontwikkeld hebben? Hoe zit het met de hechting? En wat speelt zich in het huidige leven van deze persoon af, wat ziekmakend is.
Als je actief op zoek gaat naar de antwoorden op deze vragen, ontstaat er een heel ander proces waarin de persoon zich misschien wel voor de eerste keer gezien en gehoord voelt.
Als je dan ook nog onderzoekt wat het diepe verlangen is van deze persoon, welke behoeftes niet vervuld zijn, dan kan er een helend proces op gang komen die zich voltrek buiten de gebaande kaders van de CGT schema’s en al die andere methodes.
Heling vindt niet plaats in een protocol. Heling vindt plaats in het menselijke contact, waarin wederzijds respect leidend is.
