Ons innerlijke kind is prachtig. Het laat ons op een onschuldige manier spelen. Geen drama, geen manipulatie en als het gevoed wordt door onze volwassen geest kan het verhelderend zijn om de vrijheid ervan te voelen.
Maar als ons innerlijke kind gewond is geraakt in de tijd dat we zelf een kind waren, kan het zich als een tiran gedragen. Overgenomen door het gewonde innerlijke kind kunnen we gaan manipuleren, controleren we of we kunnen volledig verdwijnen in een onbekend niemandsland.
Het diepe verlangen van het kind is altijd om zich te verbinden, om zich veilig te voelen in contact met een ander persoon. Maar toen we leerden dat die verbinding vreselijk gevolgen had, leerden we ons te dissociëren van deze primaire behoefte.
Het zou kunnen dat we misbruikt zijn door de mensen van wie we afhankelijk waren, of dat ze ons (emotioneel) hebben verwaarloost. Het kan zijn dat we een keer verbinding hebben ervaren en dat we dan zonder waarschuwing met woede of verraad te maken hebben gehad door de persoon van wie we het meest hielden.
Dat leerde het innerlijke kind dat we niemand kunnen vertrouwen die ons uitnodigt om het veld van de intieme verbinding te betreden. Daar begon het innerlijke conflict. Aan de ene kant een diep verlangen naar deze intieme verbinding en aan de andere kant een traumatische angst die ons uit het veld van deze intimiteit terugtrekt.
Hier begint het drama, en de enige manier om je veilig te voelen in dit diepere verlangen naar verbinding werd door de controle te behouden.
We kunnen de controle houden door de ander te domineren in het bekritiseren, overrulen of arrogant gedrag.
We kunnen de controle houden door het slachtoffer te spelen.
We kunnen de controle houden door te zorgen voor de ander, door advies te geven, door de ander te troosten of zelfs te verwennen.
We kunnen de controle houden door de ander te verleiden, door te flirten en zelfs op een seksuele manier.
Of we kunnen de controle houden door deze strategieën met elkaar te vermengen en zorgen voor chaos.
Wat we ook doen, het resulteert in een ongelijkwaardige relatie. En als de ander zich niet bewust is van deze mechanismen, ook door zijn eigen controlemechanismen, raakt hij verstrikt in de valkuil van manipulatie. Vervolgens weet niemand meer wat er precies gebeurt en kunnen ze beiden volledig de weg kwijt raken.
Het helingsproces begint wanneer we onze controlemechanismen beginnen te herkennen. Door onszelf de eerlijke vraag te stellen waarom we doen wat we doen, kunnen we erachter komen wat we echt proberen te controleren.
Het is niet de andere persoon die we proberen te controleren. Het is een poging om onze fobische angst om onszelf te verliezen in de traumatische draaikolk uit het verleden onder te controle te houden.
Dus begin vriendelijk te zijn voor je mechanismen die voorkomen dat je uit elkaar valt. Ze hielpen je te overleven toen de wereld een onveilige plek was. En begin langzaam, stap voor stap, te onderzoeken wat er gebeurt als je stopt met dit gedrag.
De beste manier om het te doen, is met steun van een stabiel persoon die in staat is om je onvoorwaardelijk te spiegelen.
Wees vriendelijk voor jezelf, ook als je terugvalt in het oude patroon. Het innerlijke kind geneest als je het toestaat om fouten te maken en je in staat bent om geruststelling en onvoorwaardelijke liefde te geven. Als je valt, helpt het om jezelf te voeden in het opstaan en opnieuw te beginnen.
Moge je in staat zijn jezelf te helen met mededogen en liefdevolle vriendelijkheid.
