Samen met twee collega trauma-therapeuten hadden we besloten om ‘onderzoek’ te doen naar de effecten van psilocybine, de werkzame stof in de zogenaamde paddo’s
Er lopen op dit moment verschillende wetenschappelijke onderzoeken naar de werking van deze stof in de behandeling van o.a. depressieve klachten en één van deze twee collega’s is zijdelings betrokken bij een onderzoek.
Nu is deze stof een aantal jaren geleden illegaal verklaard, maar wanneer je voldoende aandacht besteedt aan de veiligheid en omstandigheden dan zijn de risico’s verwaarloosbaar klein. De stof is niet verslavend, heeft een lage toxiciteit en biedt een hoopvol perspectief voor de behandeling van verslaving (met name alcohol en tabak), obsessief-compulsieve stoornis, posttraumatische stress stoornis, psychisch lijden bij uitbehandelde kanker en (behandel resistente) depressie.
In de periode van 2006 – 2011 heb ik al ervaring opgedaan met psilocybine in een therapeutische setting en het heeft inderdaad een groot effect op mij gehad. Ik zeg wel eens, er is een leven voor, en na die tijd.
Het gaat er bij deze stof (en vergelijkbare middelen) om de inzichten die je tijdens de sessie zelf op doet. Het is daarom een veelbelovend alternatief voor o.a. anti-depressiva die je je leven lang moet slikken.
Dus heb ik de afgelopen weken zelf paddo’s opgekweekt voor eigen gebruik. Ze waren wonderwel ‘goed gelukt. Ze schoten letterlijk als paddestoelen uit de grond. En precies volgens planning konden we ze vers geplukt gebruiken.
Keurig hadden we de richtlijnen aangehouden en zijn op een ‘veilige’ dosering gaan zitten. Twee van ons ondergingen de sessie en één was de ‘sitter’. Vooraf heb we zorgvuldig stilgestaan bij onze intentie en de grenzen helder afgestemd. Met andere woorden, set en setting waren goed voor elkaar.
Tijdens de sessie bleek echter al snel dat, ondanks de precies afgemeten hoeveelheid, de werking nihil was. Op wat psychedelische effecten in het begin na, gebeurde er niet veel, bij zowel mijn collega als bij mij. De hogere inzichten voortkomend uit het de-identificeren met de innerlijke ervaring, die ik in vorige sessies wel had ervaren, bleef uit. We besloten om er geen tweede dosis bij te nemen en het te nemen voor wat het was.
Toch heb ik er een belangrijke les uit geleerd.
Uit de directe inzichten die ik opgedaan heb tijdens o.a. mijn vipassana retraites, dat alle ervaringen die opkomen, ook weer voorbij gaan. Dat alles continu verandert en dat er dus niets is waar je aan vast kunt houden omdat de ‘ik, mij en mijn’ waar we in geloven in absolute zin helemaal niet bestaan. Het zijn ‘slechts’ manifestaties van de geest. Het probleem met onze ervaringen is (hoe ‘aangenaam’ of hoe ‘onaangenaam’ dan ook), wanneer we het ons toe-eigenen en verwarren met wie we zijn dit automatisch lijden of stress teweegbrengt wanneer de ervaring anders is dan verwacht. Dit is intellectueel makkelijk te snappen, maar de mentale geest is onberekenbaar en heeft vele lagen en dimensies.
Zo kunnen we op een bepaald niveau ‘verlicht’ of ontwaakt zijn, totdat de omstandigheden ons ‘triggeren’ in een oud stuk waarmee we nog geïdentificeerd zijn. Een leraar die ik in het verleden een tijd heb gevolgd, zei wel eens toepasselijk; “De beste manier om te testen of je verlicht bent, is door bij je schoonfamilie in huis te gaan wonen (heel toepasselijk voor deze tijd)”.
En soms ‘zien’ we niet waar we ons onbewust mee identificeren.
Natuurlijk had mijn intentie te maken met het willen oplossen van ‘mijn’ jeugd-trauma. Een groot deel van mijn leven was ik zoekende naar wegen, methodes en technieken om het te lossen. Mensen die lijden onder trauma, zullen dit waarschijnlijk herkennen. Ik merk zelfs aan de soort reacties onder mijn posts en via persoonlijke berichtjes, hoe mensen zich identificeren met mijn ‘lijden’, en het willen verzachten of oplossen door hun hulp aan te bieden.
Uiteindelijk valt er niets te helen, want het woord helen impliceert dat er iets niet goed is aan wie je bent. Door de focus op het helen te richten, richt je je op datgene wat niet goed is, of nog erger je zoekt de ‘oorzaak’ van het innerlijk lijden buiten jezelf.
En ik hoor mezelf vaak denken, ja dat weet ik, ik heel mijn trauma en ik ben goed zoals ik ben. Maar wie ben ik met, of zonder mijn trauma? Van wie is het trauma eigenlijk? Trauma is slechts een manifestatie van de geest en zegt niets over wie ik ben, of beter gezegd, het zegt alles over wie ik niet ben.
Als dat inzicht binnendringt in alle lagen van de geest hoeft er niets meer geheeld te worden. Dat is het paradoxale van het helingsproces.
