Oké, ik geef het toe…
Het gaat minder goed dan ik mij voor doe.
Afgelopen zaterdagavond plaatste ik een post over hoe goed het met mij gaat. Een groot deel van die post klopt, maar er spelen ook andere krachten op de achtergrond mee.
Nu vier dagen later, broeit er nog steeds iets. Ik merk het aan mijn water. Ik mediteer erop, ik ‘wandel’ erop en soms vecht ik ertegen (mijn oude harde strategie). Vanuit die hardheid schreef ik de post zaterdag. Het was een poging om mijzelf eruit te trekken.
Maar het bleef ‘zeuren’, want zo werkt dat als je het niet onder ogen komt. Toen ik vanmiddag in de spiegel keek, zag ik de tekening in mijn gezicht. En vormde zich weer ‘emotie-wallen’ onder mijn ogen en merkte ik hoe zich nieuwe eczeem-plekjes aan het vormen waren. “Wat heeft mijn lichaam mij te vertellen?”
Dus ik ga (weer) met mijn billen bloot om trouw te blijven aan mijzelf en de schaamte voorbij te gaan.
Afgelopen zaterdag-ochtend was ik even ‘onderuit’ gegaan. Mijn trauma-energie had mij, zoals ik gisteren aan twee van mijn collega’s vertelde, weer even alle hoeken van de kamer laten zien.
Ik werd geraakt in een trauma-stuk wat z’n oorsprong heeft in de prille hechting met mijn, toen, mentaal instabiele moeder. Ik ben, zoals dat heet, angstig gehecht geraakt, ook wel een gepreoccupeerde hechtingsstijl genoemd.
Trauma werkt zo, dat het je keer op keer in situaties brengt die lijken op het oorspronkelijke trauma, ook wel her-enscenering genoemd. Dit gebeurt simpelweg omdat trauma onafgeronde, bevroren energie is. Voor mij is dat de overweldigende onmacht die ik als heel jong kind voelde, als mijn moeder onverwacht emotioneel niet beschikbaar was door haar mentale toestand. Her-ensceneren gaat net zo lang door tot het gezien wordt en geheeld is.
Een voorbeeld van een her-enscenering uit mijn puberteit is de volgende:
Ik was als puber niet zo handig in het omgaan met ‘het andere geslacht’. Ik weet nog goed mijn eerste ervaring, op mijn 15de schat ik, met een Indisch meisje. Ze voelde zich zichtbaar tot mij aangetrokken. Ik voelde mij ook tot haar aangetrokken maar wist totaal niet wat ik met haar moest, ze was te mooi, te mysterieus voor mijn lage zelfbeeld en de schaamte die ik in die tijd had.
Het was een klassieke setting die je in iedere romantische film tegen kunt komen. We stonden met een groep vrienden en vriendinnen aan het begin van de straat en deden onze puberdingen (wat dat ook is).
We stonden er met een mix van bekende en onbekende kinderen, en zij was één van de onbekenden. Ik had haar nog nooit gezien. De avond naderde en één voor één droop iedereen af.
En wij bleven samen over.
Op één of andere manier hing er een bepaalde prettige spanning tussen ons, die ik nog nooit echt gevoeld had.
We kletsten nog wat en ergens wist ik dat er nu iets moest gebeuren, alleen wat? Vertwijfeld stond ik daar, wachtend op haar initiatief. Volgens mij moet ik er een beetje schaapachtig uit hebben gezien. Zij had er in ieder geval geen geduld voor en zei; “nou als er niets meer gebeurt dan ga ik maar”. En weg was ze… mij in al mijn onmacht achterlatend.
Ik heb haar daarna nooit meer gezien.
Toen realiseerde ik mij dat niet, maar nu zie ik dezelfde onmacht uit mijn prille kindertijd. Nu weet ik, dat de prettige energie die ik bij haar voelde, de associatie met mijn onberekenbare moeder opriep. Onbewust bereidde ik mij al voor, op haar plotselinge vertrek (net als mijn moeder deed). En dat gebeurde dus. Het was een self-fulfilling prophecy geworden.
Er restte mij nog maar één manier om met die overweldigende onmacht en schaamte die ik voelde, om te gaan. Dat was door te dissociëren. Net te doen alsof er niets was gebeurd.
In deze fase van mijn leven, zoals al eerder gedeeld, zijn deze dissociaties tijdens mijn ‘helende reis’ aan het ontdooien en komt de onderliggende trauma-energie naar boven.
Het lukt mij in ieder geval om sneller te reguleren, zonder hulp van buitenaf. Dus ja, vanuit dat perspectief, gaat het heel goed met me.
En,
In plaats van mijzelf te ‘straffen’, ben ik nu eens gewoon lief voor mezelf. Dus heb ik, voor de verandering, een bos bloemen voor mijzelf gekocht. Omdat ik stiekem toch wel van mezelf houd.
