Vanavond werd mijn traumasysteem getriggerd door iets wat ik zag.
In een fractie van een seconde was mijn geest volledig overgenomen door negatieve overtuigingen en gevoelens en het trok me direct in de trauma draaikolk. Het was alsof ik veranderde in een klein kind van zes jaar oud, hopeloos reikhalzend naar zijn moeder die er niet voor hem was. Dit was mijn realiteit op dat moment. Toen ik een kind was, ‘verdween’ mijn moeder regelmatig en moest ze herstellen in een psychiatrische kliniek, waardoor ik verward was en mij in de steek gelaten voelde.
Omdat ik zo jong was, was de hippocampus (die het expliciete geheugen vormt) nog in ontwikkeling. Deze incidenten werden dus niet opgeslagen in een samenhangend levensverhaal. In plaats daarvan zijn ze gefragmenteerd en bevroren in de tijd. Jarenlang hebben ze gewacht om als een onontplofte bom te worden geactiveerd.
Een traumasysteem werkt niet logisch. Het doet niet aan waarheidsvinding en het houdt de perceptie bezig. In mijn geval activeerde en vervormde de wantrouwende geest de realiteit door doemscenario’s te creëren. Het is net als wat er gebeurt met veel mensen in reactie op het coronavirus.
Mijn geest creëerde doemscenario’s. In een fractie van een seconde werden angst, afwijzing en verlating mijn realiteit. Ik voelde me net als de kleine jongen die door zijn moeder in de steek werd gelaten. Ik begon me zelfs te gedragen als dit kind dat in paniek raakte op het moment dat hij probeerde gekalmeerd en gerustgesteld te worden.
Hoewel het deze keer een tijdje duurde, was ik in staat om het verleden en het heden te onderscheiden. De eerste stap van differentiatie op mijn weg naar integratie van deze herinneringen.
Onlangs heb ik een woord ontdekt dat deze traumareactie beschrijft; een gepreoccupeerde hechtingsstijl. Deze hechtingsstijl sluimerde bijna mijn hele leven, maar verschijnt nu aan de oppervlakte, vanwege de situatie waarin ik me bevind. Het is zwaar, maar daar ben ik dankbaar voor. Het nodigt me uit om het te genezen in het licht van het bewustzijn.
De reden waarom ik er zo openlijk over schrijf, is om de schaamte te overwinnen die het bedekt. Niets meer te verbergen, op een manier om de zelfbeoordelingspatronen te genezen. Als een daad van liefdevolle vriendelijkheid en mededogen.
Stap voor stap genees ik mezelf met het oog op alle onbewerkte trauma’s die uit de donkere spelonken van de geest komen.
Ik hoop dat het je zal inspireren om hetzelfde te doen. Dat je de kracht vindt om te spreken en je te uiten over je verborgen schaduwen. Niet als een teken van zwakte, maar als een manier om moed te tonen. Het zal je intieme relaties verdiepen, dat weet ik uit eigen ervaring. En het zal de wereld een beetje beter maken.
En dat is wat we nodig hebben, vooral in deze periode.
